AL ZEILEND OP EEN CATAMARAN

23 Weken zijn we onderweg. De dagen tel ik inmiddels niet meer. Het dagboek dat ik dagelijks bij hield heb ik gestopt op 2 oktober 2018, David zijn 55e verjaardag. De cirkel is rond; de kinderen zijn weer terug aan boord als verrassing voor David!  Een mooier cadeau kon hij zich niet wensen…

23 Weken zijn we onderweg en 23 weken lang:

  • aanschouwen we we de meest fantastische kusten en vergezichten
  • liggen we voor anker in de prachtigste baaien
  • genieten we enorm van het zijn op de oceaan
  • zien we veel verschillende soorten dolfijnen
  • ontdekken we de leukste plaatsen, pleintjes en koffietentjes
  • ontmoeten we leuke, lieve, gekke en bijzondere mede vertrekkers
  • ontvangen we vele leuke gasten
  • genieten we met volle teugen

Het volgen van je hart is fantastisch!!

VERRASSING

David heeft geen idee dat de kinderen maandag 1 oktober aan het eind van de dag aankomen in Marina Douro (Porto). Als verrassing voor zijn verjaardag. Als ik om 17.50 uur een Appje van ze krijg dat ze op het terras zitten vraag ik David of we samen Lulu uit zullen laten.

We lopen langs het terras en ik zie de kinderen al lachen. David ziet helemaal niets. Daarom lopen we nog iets dichter richting het terras en ineens blijft hij staan. Hij zegt ‘dat lijkt Shelly wel’. ‘Maar dat Ís Shelly. Als Shelly hier is dan is Matthijs er ook’.

Onvergetelijk dit moment. Ongelooflijk fijn de kinderen weer aan boord te hebben. Wat hebben we elkaar gemist. Zo fijn om met hen van Porto naar Lissabon te varen. Een volle week quality time met elkaar.

UIT HET OOG

Inmiddels missen we ons huis, de tuin en de auto’s al lang niet meer. Ontspullen is enorm bevrijdend. Het maakt je licht, flexibel en veerkrachtig. Heel veel lieve mensen hebben we in NL achtergelaten die we de ene keer meer missen dan de andere keer. Het rauwe gevoel, het hebben van pijn in ons hart heeft plaats gemaakt voor een ander gevoel. Een gevoel van weten dat je er altijd voor elkaar bent, een gevoel van uit het oog is níet uit het hart. De relatie is er liefde- en waardevoller door geworden.

LEADING LADY

Het leven is maakbaar riep ik in mijn ‘oude’ leven veelvuldig. Hier sta ik nog steeds achter alleen is er in mijn ‘nieuwe’ leven een dimensie bijgekomen die in mijn ‘oude’ leven geen rol speelde; moeder natuur. In mijn ‘oude’ leven deed moeder natuur haar ding en ik ook. Moeder natuur had bijzonder weinig tot geen invloed op wat ik deed. Sterker nog, ik was helemaal niet bezig met moeder natuur.

Dat is nu volledig anders. Ondanks dat ik nog steeds vind dat het leven maakbaar is (tot op zekere hoogte) is moeder natuur leading. Zij staat aan het roer en ze heeft enorm veel invloed op wat we doen maar vooral wanneer we iets doen. Moeder natuur bepaalt of we een week verwaait liggen of dat we door kunnen zeilen. De eerste die s’ochtends aandacht krijgt is moeder natuur. En ook de rest van de dag komt ze aan aandacht niets te kort. Zij bepaalt of we in de doe stand gaan of dat we in de rust stand blijven.

We geven ons over aan moeder natuur, zonder daar negatieve gevoelens of gedachten bij te hebben. Het komt zoals het komt en het is zoals het is. En alles is goed.

Los & Laten

VERHALEN VANGEN

Gedurende onze reis ontmoeten we zoveel leuke en lieve mensen. Ieder met hun eigen reis, een eigen verhaal, op hun eigen manier, om hun eigen redenen en op een schip met een eigen geschiedenis. Verhalen vangen van anderen is waar ik heel gelukkig van word dus ik kan mijn lol op. Het maken van contact gebeurt in een ‘split second’ en omdat je op eenzelfde wijze in het leven staat raak je direct de essentie.

Het opvallende is dat al die leuke en lieve vertrekkers geen verwachtingen van anderen hebben. Een vertrekker heeft zijn of haar eigen proces en dat is leidend. Wat absoluut niet wil zeggen dat een vertrekker asociaal is en geen contact zoekt, juist niet. Iedereen leeft bij het moment en alles is goed. Je helpt elkaar, geeft elkaar tips, borrelt en klust met elkaar. Iedereen heeft zijn/haar redenen om bepaalde dingen, op een bepaald tijdstip op een bepaalde manier te doen en iedereen heeft daar alle begrip voor. Geen verwachtingen en geen oordelen. Hoe bevrijdend is dat. Wat maakt dit het leven een stuk minder gecompliceerd.

LOS & LATEN

Inmiddels hebben we meer dan 50 havens aangedaan. In zoveel bijzondere plaatjes en steden zijn we aangemeerd en hebben daar, als tijdelijke inwoner, genoten van het dagelijks leven. Fantastisch hoe flexibel we geworden zijn. We passen ons moeiteloos aan aan dat wat er op ons pad komt. Gaaf!

En altijd komt weer het moment van afscheid nemen. Afscheid nemen van de veilige haven, afscheid nemen van de mensen die je hebt ontmoet. Afscheid nemen van deze fijne tijdelijke woonplaats. Terwijl je hele zijn zegt dat je verder wilt; de oceaan op wilt is het weggaan uit de veilige haven toch altijd een dingetje. Stiekem vraag je je toch af of het allemaal wel goed zal gaan. Elke keer vraag ik het universum om een mooie, veilige reis. En dat is oké.

Los & Laten, het hoort inmiddels zo bij ons leven….

Steun ons!