TRANEN
Tranen met tuiten…. niet te stoppen. Al 3 dagen komen de waterlanders te pas en te onpas.
Waar komt dit ineens vandaan?
Heel de wereld roept ‘wat gaaf dat jullie dit doen’. Nou, ik vind het op dit moment alles behalve gaaf. Sterker nog, ik kan het gewoon niet meer opbrengen. Ik kan het niet meer opbrengen elke dag 11 a 12 uur op de oceaan de route naar de volgende haven uit te zitten. Ik word er KNETTERGEK van.
GAAF
Gelukkig zijn we bijna op de (voorlopige) plaats van bestemming waar we onze gasten aan boord krijgen. Hier kijk ik enorm naar uit.
Hoe zullen zij het ervaren? Met welke extra bagage gaan ze naar huis terug?
Hoe gaan wij het ervaren 24 uur per dag mensen aan boord te hebben?
VERPLICHTING
Vanaf het vertrek in Willemstad zijn we bezig om op tijd in A Coruña te zijn. In het begin is het allemaal nieuw en heb je dat vakantiegevoel. Prachtig is dat. Het vakantie gevoel heeft inmiddels plaatsgemaakt voor ‘verplichting’. We moeten verplicht naar de volgende haven want we moeten dan en dan daar en daar zijn. En als het weer gunstig is dan moet je gaan!
VRIJHEID
Het is niet dat ik perse mensen of dingen mis, houd ik mezelf voor. Maar onbewust is dat wel degelijk zo. Ik mis mijn ‘eigen’ leventje. Het leventje dat ik in alle vrijheid en blijheid af spreek met vriendinnen om hier een koffie te doen, bij mijn liefste buufje een wijntje in de tuin te doen. Mijn werk waar ik dol op ben. Maar José-Anne, dit is nu jouw leventje, zeg ik dan tegen mezelf.
BALANS
Mijn verstand en gevoel zijn op dit moment niet in balans. Mijn gevoel overheerst mijn hele leven al dus hier komt ie:
David is de schipper, ’Chef du Bateau’ zoals de Fransen zeggen. En een chef bepaald. Daar gaat ie al scheef want ik bepaal heel graag zelf. Ik ben er niet zo goed in dat anderen voor mij bepalen. Maar he, ik weet ook dat de schipper de verantwoordelijkheid heeft dus die bepaalt. Toch vindt na 9 weken mijn gevoel hier wat van.
Als we van boord gaan nemen we David zijn portemonnaie mee. Die is klein en die van mij weegt een kilo. (niet door het geld wat er in zit maar wel door alle andere dingen) Dus veel praktischer als je een kleine portemonnaie meeneemt. Volkomen logisch. Mijn verstand weet dat echt wel. Maar als ik na 9 weken mijn pincodes niet meer weet dan vindt mijn gevoel daar weer wat van.
Nog een?
David heeft broekzakken dus hij heeft de sleutels op zak. De sleutel van ZILT en de sleutel van de haven die toegang geeft tot het ponton waar we aan liggen. Ik heb geen broekzakken, die zitten niet in mijn korte broeken of jurkjes, maar ik schijt er van elke keer die sleutel ‘af te moeten geven’.
Ja, lach maar. Je zult er maar last van hebben.
REURING
Mensen die me kennen hebben zich verbaasd over mijn besluit om deze reis te gaan maken. Ik heb namelijk mensen om me heen nodig. Dat weet iedereen. Reuring, andere energieën, uitgedaagd worden, uitdagen, prikkelen, verhalen vangen. Daar houd ik van.
Dat is precies de reden dat ik mensen aan boord wil ontvangen. En dat heeft niets te maken met mijn liefde voor David.
Die reuring die mis ik. Mijn verstand weet dat het allemaal komt. Gasten aan boord, ontmoeten van andere ‘live a boards’. Het is nog te vroeg in het seizoen. Maar vertel dat mijn gevoel maar eens. Dat draait overuren.
OEI, IK GROEI
Met de kids aan boord zit je nog in je ‘ouderrol’. Nu de kids sinds 2 weken weer in Breda zijn ben ik weer José-Anne. Heb ik ineens een eigen leven aan boord. Jeetje, wat moet je met zo’n eigen leven. Mijn weg ben ik aan het zoeken maar ik heb hem nog niet gevonden. Hier komt die oneindige stroom tranen vandaan.
‘Dan stoppen we er gewoon mee’, zegt David dan. Die mij niet ongelukkig wil zien. Uiteraard stoppen we niet met onze reis. Dat is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat ik groei. Het gaat er om dat ik mijn pad vind. En dat pad dat vind ik ook. Let maar op.
Dit is weer een nieuwe fase in het proces van Los & Laten. Of dat makkelijk is? Oei, dat is het niet. Het maakt me wel een rijker mens.
Mooi beschreven José-Anne! Je mag het allemaal doorstaan en meemaken. Knap dat je dat met de rest van de wereld deelt.
Dank je wel Peter!
Heel herkenbaar! Als je niet de schipper bent aan boord, dan ben je meer afhankelijk dan normaal. En dat sijpelt door naar andere uren van de dag waarin je niet vaart, dat gevoel. Ik had er ook last van toen we half jaar aan t varen waren. Totdat we na een tijdje allebei eigen taken hadden waarover je helemaal gaat.
Succes en veel soepelheid met vinden van je nieuwe balans!
Xx
Fijn dat je het herkent, dat helpt Marleen. Dank je wel! xx
Openhartig lieve Jose-Anne!
xx
Lieve Jose Anne, wat ontroerend om te lezen. Krijg er tranen van. Mooi om je kwetsbaarheid te zien. Ik weet zeker dat jij de balans weer terug vindt. Sterke vrouw gaat dit lukken. Ik wens je vanuit de Dolomieten veel succes met jouw David. Lieve groet Anne-Marie
Lieve Anne-Marie, wat een lief bericht! Dank je wel voor je veryrouwen en steun.
Het gaat inmiddels weer beter gelukkig. Het was een diep dal maar dat hoort bij het proces. Die muur zal ik nog wel eens vaker tegenkomen. Geniet in de Dolomieten. Liefs!!
Wat een fijn blog om te lezen! Dankjewel voor het delen.
Hi daar, weet je nog dat ik je vertelde dat je heel veel indrukken krijgt te verwerken en daar de tijd voor moet nemen….het maakt emoties los. Leven aan boord is iets anders dan wonen in een huis. Zolang je zeemijlen moet maken, ben je daar enorm op gefocust. Het weer, de zoveelste lange dag, de zeegang, alles is van invloed op je gemoedstoestand. Straks in de Middellandse zee kun je relaxt varen. En als het niet lukt mensen op te pikken, dan is dat zo. Er rijden ook treinen, bussen, taxi’s, zijn autoverhuurbedrijven…..Maar het allerbelangrijkste GENIET, want dit zijn unieke ervaringen. Dikke kus en knuffel voor jou.
Dat weet ik nog heel goed Harriet dat je me dat vertelde. Ruimte nemen om dingen te verwerken en genieten. Van tevoren heb je geen idee hoeveel invloed al de dingen die je opnoemt hebben op je gemoedstoestand. De rust is inmiddels wedergekeerd door ons langere verblijf in A Coruña en geniet ik weer volop. Half september gaan we via de Rias naar Portugal. Dank je wel voor je lieve steun. Dikke kus!